Łowienie łososi to magiczna zabawa, do której trzeba dorosnąć, i za którą się tęskni. Kilku z nas miało szczęście zmierzyć się z tą piękną ryba a nawet zapozować z nią do wspólnego zdjęcia ale wielu się to nie udało.....więc ponawiamy próbę. Tym razem jedziemy na Mandalselvę-rzekę, która uchodzi do Morza Północnego w Mandal.

Wybieramy wyjazd promem z Danii więc startujemy do Hirtshals w piątek wieczorem, A4, S3, A2 …. i blisko czterogodzinny postój w korku na Berliner Ringu no i ciśnienie rosło bo nie byliśmy pewni czy zdążymy na prom. Były już nawet pomysły przejazdu mostem ale wszystko się udało i w samo południe wypływamy katamaranem w kierunki Kristiansand a zaraz na nami wypływają Koledzy, którzy postanowili w tym roku jechać z nami- a więc załoga w pełnym składzie.
Godzina jazdy od Kristiansand i meldujemy się w Laksecenter Marnandalen. Płacimy licencje i udajemy się do obowiązkowej dezynfekcji naszych wędkarskich ciuchów.
Meldujemy się w naszym pięknym domku nad samym brzegiem rzeki i możemy cieszyć oczy widokami i skaczącymi w Mandal łososiami.
Do końca XIX wieku Mandal była jedną z najlepszych rzek łososiowych w Norwegii. Lecz w XX wieku połowy łososia i innych ryb słodkowodnych dramatycznie spadły w wyniku zakwaszenia spowodowanego kwaśnymi deszczami, żeby po kilku latach pierwotne stado łososia zostało wytępione. Populacja troci przetrwała reprodukcję w mniej zakwaszonych strumieniach i dopływach.
No ale Norwegowie nie byliby sobą gdyby … w 1997 nie uruchomili największego na świecie projektu wapnowania rzeki. Celem było stworzenie nowego stada łososia i przywrócenie rzeki do naturalnego stanu, jaki miała przez wieki. Biorąc pod uwagę połowy łososia z początku XXI wieku trzeba powiedzieć, że ta praca była i jest bardzo udana. W ostatnich latach zapotrzebowanie na wapno zostało zmniejszone do około 7 000 ton rocznie dzięki bardziej precyzyjnym metodom i nieco zmniejszającym się kwaśnym opadom. Według naukowca potrzeba leczenia wapnem będzie trwała przez długi czas.

W miejscu tym można obserwować z bliska łososie, które płyną po 46 schodach i pokonują 20 metrów przewyższenia. Jest to najdłuższa tego typu budowla w Norwegii a sam tunel wydrążony u stóp wodospadu ma 220 metrów. Dopełnieniem tego pięknego miejsca jest spektakularny budynek wystawienniczy z oszałamiającym widokiem na krawędź głębokiego kanionu rzeki Lygna.  Po zejściu pod ziemię można podziwiać piękne łososie, które odpoczywają w gigantycznym basenie a kto ma więcej szczęścia zobaczy je również w kaskadach.

A po emocjach związanych z oglądaniem wielkich łososi jest czas na film w sali projekcyjnej a jego motywem przewodnim jest oczywiście łosoś i jego znaczenie dla gospodarki, kultury i tradycji regionu. Całość to wspaniałe centrum edukacji ekologicznej dla młodszych i starszych z salami multimedialnymi i miejscem na wykłady. Korytarze są obwieszone obrazkami łososi wykonanymi przez najmłodszych w czasie ich lekcji ..czym skorupka za młodu…ech inny świat.

Kolejny dzień to wyjazd na moje szczęśliwe miejsce, gdzie w podczas ubiegłorocznej wizyty złowiłem 5 kg szczęścia. Spędzamy tam sporo czasu ale woda jakby martwa nawet przestały prześmiewczo skakać i nas wkurzać. Po południu wspólne łowienie poniżej obozu, wspaniała atmosfera, ognisko i dzielenie się swoimi wędkarskimi doświadczeniami. Przy ognisku czas mija jakoś szybciej, rozchodzimy się po rzece na wieczornego „seta” i każdy wybiera swoje miejsce. Wracamy po ciemku do obozu i każdy zdaje relację…pusto.

Adam Litwin